"Szanowny Panie E. E. Schmitt"

"Szanowny Panie E. E. Schmitt,
Z reguły nie lubię lektur szkolnych. Wolę czytać książki o magicznych istotach lub czarodziejach. "Oskar i pani Róża" jako jedna z niewielu lektur spodobała mi się. Nie piszę tego tylko dlatego, że piszę to na lekcji i byłby wstyd, gdybym napisał inaczej,ale naprawdę podobała mi się ta książka. Historia Oskara wzruszyła wielu czytelników, w tym i mnie."

To fragment listu - wypracowania, jakie Młody pisał kiedyś w szkole przy okazji omawiania lektury "Oskar i pani Róża".
Jak każdy uczeń, nie lubi on lektur szkolnych, choć na co dzień bardzo lubi czytać.
Przy okazji i ja przypomniałam sobie tę niezwykłą historie 12-letniego, nieuleczalnie chorego Oskara.
Początkowo Oskar jest chłopcem nieustannie obrażonym i rozgoryczonym. Buntuje się przeciwko wszystkiemu, ma żal do rodziców, że nie są tacy jak dawniej. Nie radzi sobie z chorobą i przymusowym pobytem w szpitalu. Pod wpływem pani Róży (która jest wolontariuszką na oddziale) i listu do Boga zmienia się i przechodzi proces przyśpieszonego dojrzewania.
Pamiętam, że kiedy czytałam tę książkę będąc w liceum skupiałam się jedynie na osobie Oscara. Teraz odbierałam tę historię z punktu widzenia rodzica. Na usta cisnęły się pytania: dlaczego rodzice Oskara nie spędzają tych ostatnich chwil ze swoim synem, dlaczego tchórzą. Nie wyobrażam sobie takiej postawy, ale widocznie autor miał swój jakiś cel.

Jak widać Eric Emmanuell Schmidt ma wyjątkowy talent pisarski, skoro jego książki potrafią zainteresować współczesną młodzież. Młody bowiem dał się namówić na przeczytanie kolejnej książki autora "Dziecko Noego"
To opowieść o żydowskim chłopcu, który w czasie wojny zostaje umieszczony w sierocińcu prowadzonym przez katolickich księży.
To opowieść o szukaniu prawdy i własnej tożsamości.
To powieść o tym, że II wojna światowa czyniła zło nie tylko w Polsce.
Niewielka objętość, a tyle treści...

Książki zgłaszam do wyzwania WyPożyczone.